Szop pracz (Procyon lotor) to ssak drapieżny pochodzenia amerykańskiego. Do Europy został sprowadzony w latach 30. ubiegłego wieku jako zwierzę hodowlane. W zachodniej Polsce pojawił się w latach 80.

Długość ciała szopa to ok. 65 cm, długość ogona - ok. 20 cm, natomiast masa ciała sięga 9 kg. Szopy dobrze pływają i wspinają się na drzewa.

Szop pracz jest aktywny głównie w nocy. Żyje w lasach i na bagnach, a także w pobliżu ludzkich siedzib, gdzie szuka pożywienia. Z reguły osiedla się w pobliżu wody.

Szopy są wszystkożerne i niezbyt wybredne. Zjadają głównie bezkręgowce, a także pokarm roślinny (żołędzie, orzechy, owoce) i małe zwierzęta, jak ryby, żaby, gryzonie. Nie gardzi ptasimi jajami, pisklętami, czy resztkami wyrzuconymi przez człowieka.

Młode szopy rodzą się późną wiosną lub latem. W miocie z reguły jest od 2 do 5 młodych, które piją mleko przez pierwsze 16 tygodni życia, natomiast usamodzielniają się jesienią.

Ponieważ szop jest dość dużym drapieżnikiem, dorosłe osobniki praktycznie nie mają naturalnych wrogów w większej części kraju, gdzie nie występują wilki, rysie i niedźwiedzie. Młode czasem padają ofiarą lisów, sów i drapieżnych ptaków.

Na szopy pracze można polować przez cały rok.