Dzik (Sus scrofa) to duże zwierzę, przodek świni domowej, z którą może się krzyżować. Według danych statystycznych, dzik jest najczęściej strzelanym gatunkiem w Polsce.

Wielkość ciała dzików jest zróżnicowana. Z reguły samce (odyńce) są większe od samic (loch). Długość ciała waha się od 90 do 200 cm, wysokość w kłębie od 55 do 110 cm, a masa ciała od 35 do 320 kg. Poza wielkością, odyńce można rozpoznać po rozrośniętych kłach. Dolne kły do szable, a górne - fajki. Jak wskazuje nazwa, odyńce z reguły żyją samotnie. W dziczych watahach można spotkać starą lochę - przewodniczkę i młodsze lochy z warchlakami.

Dziki żyją głównie w lasach, choć często żerują na polach i niszczą uprawy. Są wszystkożerne: jedzą żołędzie, orzeszki bukowe, kłącza roślin, grzyby, ziemniaki, kukurydzę, a także jaja, pisklęta, owady i padlinę.

Locha rodzi na wiosnę od czterech do ośmiu młodych (choć u starszych loch może być to nawet dziesięć). Młode mają charakterystyczne ubarwienie, dlatego też zwane są pasiakami. Przez pierwszy rok życia młody dzik nazywany jest warchlakiem. Locha opiekuje się młodymi przez kilka miesięcy i jest wtedy bardzo agresywna.

Na terenie naszych obwodów dziki nie mają praktycznie żadnych naturalnych wrogów ze względu na brak dużych drapieżników. Wieczorem często podchodzą do siedzib ludzkich w poszukiwaniu pożywienia.

Na lochy można polować w okresie od 15 sierpnia do 15 stycznia, na pozostałe osobniki - przez cały rok.