Sarna (Capreolus capreolus) to jeden z czterech gatunków parzystokopytnych ssaków łownych, które żyją na terenie obwodów nr 1 i nr 150. Często bywa mylona z jeleniem, od którego jest wyraźnie mniejsza (wysokość w kłębie ok. 75 cm, długość tułowia ok. 1 m, masa ciała ok. 25 kg). Samiec sarny nazywany jest kozłem, samica - kozą, natomiast młode to koźlęta. Sarna ma latem umaszczenie rude, zimą - płowopopielate (jak na zdjęciu). Przez cały rok ma białą plamę (lustro) na pośladkach. Koźlęta mają białe plamki po bokach tułowia. Nogi sarny to cewki, a poroże kozła nazywane jest w gwarze myśliwskiej parostkami.

Sarny przez prawie cały rok żyją w stadach. Żywią się roślinami: trawą, zbożem, pędami, owocami. Często głodują, co powoduje, że pojawiają się w pobliżu siedzib ludzkich, gdzie zjadają rośliny uprawne.

Koźlęta rodzą się w maju lub czerwcu. Czasem można znaleźć odosobnione młode, jednak nie znaczy to, że zostały porzucone przez matkę. Nie należy ich dotykać ani zabierać. Gdy koźlęta są starsze, dołączają do stada wraz z kozą.

Sarny są dokarmiane przez nasze Koło. Jest to ważne zwłaszcza zimą, gdy pokrywa śnieżna uniemożliwia zwierzętom dostanie się do pożywienia. Sarny korzystają z paśników i lizawek (brył soli). Mimo tego, wiele saren nie przeżywa ostrych mrozów.

Zagrożeniem dla saren są zdziczałe psy, a dla koźląt również lisy. Sarny giną również podczas zderzenia z samochodem lub w czasie prac polowych. Mimo tego, są coraz liczniejsze (w zachodniej Polsce żyje więcej saren niż na wschodzie).

Na kozły można polować w okresie od 11 maja do końca września, na kozy i koźlęta - od 1 października do 15 stycznia.