Lis rudy (Vulpes vulpes) to bardzo charakterystyczny ssak drapieżny z rodziny psowatych. Podgatunek żyjący w Europie Środkowej (V. vulpes crucigera) jest zmienny kolorystycznie: poza typowymi, rudymi lisami w Polsce występują też lisy brązowe i popielate.

Lis wielkością jest zbliżony do niedużego psa (długość ciała bez ogona ok. 70 cm, ogon ok. 35 cm, masa ciała ok. 5-10 kg). Ma pomarańczowe oczy z pionowymi źrenicami (podobne do kocich). Występuje niemal wszędzie, od lasów, przez pola po miasta. Podczas ostrych zim lisy podchodzą do siedzib ludzkich w poszukiwaniu pożywienia. Lisy wykopują długie i głębokie nory, które można rozpoznać po resztkach pokarmu przy wejściu.

Lisy, jako ssaki drapieżne, żywią się głównie małymi zwierzętami, jak gryzonie, zające, króliki, bażanty, kuropatwy, a także drób domowy. Jedzą również padlinę i owoce.

Młode lisy rodzą się wczesną wiosną. W miocie najczęściej jest od 4 do 6 szczeniąt, które wychowywane są przez oboje rodziców. Młode lisy osiągają samodzielność w wieku 3-5 miesięcy.

Jeszcze kilkanaście lat temu główną przyczyną śmierci lisów była wścieklizna. Z powodu regularnego rozrzucania szczepionek (w ostatnich latach dwa razy do roku) populacja lisów stale rośnie, co jest zagrożeniem dla wielu gatunków małych zwierząt. Coraz częściej spotyka się lisy w pobliżu siedzib ludzkich. Czasami można usłyszeć ich szczekanie, podobne do głosu małego psa.

Ponieważ na terenie naszych obwodów prowadzono introdukcję drobnych zwierząt, lis jest zwierzęciem łownym przez cały rok.