Słonka (Scolopax rusticola) to gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych. Długość ciała słonki to ok. 35 cm, rozpiętość skrzydeł - ok. 55 cm, masa ciała - 250 g. Jej ochronne ubarwienie sprawia, że słonkę trudno jest zauważyć. Jest jednym z najwolniej latających ptaków.

Słonki żyją głównie w wilgotnych lasach i zadrzewieniach, a także na mokradłach i łąkach. Podczas przelotów można spotkać je w bardziej zróżnicowanym środowisku.

Pisklęta wykluwają się z jaj wiosną lub latem z szarych jaj w brunatne plamki. W lęgu prawie zawsze są cztery jaja. Słonki są zagniazdownikami, co oznacza, że pisklęta są rozwinięte już po wykluciu i od razu podążają za matką. Czasem samica słonki leci z pisklęciem trzymanym w łapach. Młode są zdolne do lotu w wieku 6-7 tygodni.

Słonka żywi się głównie dżdżownicami, a także owadami i innymi bezkręgowcami. Wyciąga pożywienie z miękkiej gleby przy pomocy długiego dzioba. Żeruje głównie wieczorem i nocą, najczęściej na otwartym terenie.

Słonki są podatne na ptasią grypę, co może być przyczyną spadku ich populacji. Na zmniejszenie się liczby słonek wpływa również wycinanie lasów i intensywne rolnictwo. Naturalnymi wrogami słonek są w większości ssaki drapieżne i duże sowy.

Na terenie obwodów łowieckich nr 1 i 150 słonki nie gniazdują. Można je rzadko spotkać w czasie przelotów. Na słonki wolno polować w okresie od 1 września do 21 grudnia.